سر میز ناهار یکی از همکارانم در مورد تعهد به نوشتن در برنامه نویسان و مهندسین نرم افزار خارجی مطلبی گفت که برایم جالب بود. به نظر او یکی از مشخصه های اصلی شخصیتی همکاران خارجی ما تعهد در نوشتن است. این تعهد به اندازه ای نمود قوی ای در زندگی شغلی اکثر آنها دارد که یکی از فاکتورهای موفقیت آنها نیز به شمار می رود. وقتی صحبت های ما تمام شد به مسئله فکر کردم که چقدر نوشتن در میان ما برنامه نویسان ایرانی کمرگ است. تلاش های زیادی جهت نوشتن مستمر و انتقال تجربه را شاهد بودم ولی تعداد وبلاگ هایی که به صورت مستمر اقدام به نوشتن میکنند و من میشناسمشان زیاد نیستند. البته منظورم صرفا آموزش مطالب فنی نیست. سایت های موفق و پر محتوایی در این زمینه وجود دارد. بیشترین مسئله ای که ذهن من را درگیر کرده است فرایند انتقال تجربه است. تجربیات در زمینه تولید نرم افزار الزاما فنی نیستند. در هر زمینه ای ائم از تولید و نگهداری و … می توان تجربیاتی را به نسل بعدی برنامه نویسان انتقال داد. به نظر من اگر چنین اتفاقی به صورت مستمر در میان برنامه نویسان با تجربه و موفق ایرانی می افتاد، این شغل نیز در ایران دارای هویت مشخصتری می بود. همه ما می دانیم که برنامه نویسی نیاز به مطالعه فراوانی دارد. به قول همان همکارم آدم خیلی چیز ها را هنگام نوشتن یاد میگیرد. وقتی به خودم نگاه کردم متوجه شدم تمام مطالبی را نوشته ام با کیفیت مطلوبی یاد گرفته ام و الان هم درصد خوبی از آنها در یاد من هستند. چندین نفر را الگوی خودم قرار داده ام برنامه پا گذاشتن در مسیر نوشتن. که به نظرم خیلی زیاد مطالبی نوشته اند که مورد نیاز من و بیشتر برنامه نویسان است.

http://www.joelonsoftware.com

http://www.hanselman.com/blog

http://www.codinghorror.com/blog